در گفتگو هنر آنلاین با امین بهروزی مطرح شد :
داستان یک فقدان در خیابان‌های تهران در تئاتر «خماری»
امین بهروزی نویسنده و کارگردان نمایش «خماری» که این روزها در تالار قشقایی تئاتر شهر روی صحنه رفته، معتقد است: داستان «خماری» درباره آدم‌های خیلی واقعی، با زبان واقعی و حتی هایپررئالیستی در تهران امروز با اسامی امروزی است
این کارگردان تئاتر طی روزهای گذشته در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره روند شکل‌گیری نمایشنامه «خماری» گفت: نگارش نمایشنامه برای من مسیری دشوار و طولانی دارد. سال‌ها پیش در حال نگارش فیلمنامه‌ای با موضوع اعتیاد بودم که با مساله خماری برخورد کردم که برایم بسیار جالب بود. افراد دارای اعتیاد از خماری سخن می‌گفتند که من معتقدم بودم تا انسان دچار اعتیاد نشود و آن را تجربه نکند امکان ندارد متوجه حالت خماری شود و آن را توصیف کند. این موضوع ذهن مرا درگیر کرد که این حالت غیرقابل توصیف را چگونه می‌شود دراماتیک کرد تا اینکه از مقوله خماریِ اعتیاد فاصله گرفتم و به سمت خماری که حاصل وابستگی‌هاست، رفتم و احساس کردم همه انسان‌ها این نوع خماری که نوعی کلافگی، پریشان‌احوالی، سردرگمی و شوریده‌حالی است را در زندگی تجربه می‌کنند اما هیچکدام دقیقاً خماری نیستند اما زمانی که درگیر آن می‌شوند، زندگی مانند سابق نیست و از دست رفته و متوقف، غم‌انگیز و تلخ می‌شود.
بهروزی با بیان اینکه نمایشنامه «خماری» چندین بار بازنویسی شده است، اضافه کرد: این نمایش نسبتی با علم جامعه‌شناسی و روانشناسی برقرار می‌کند و از این رو، مشاور زبده‌ای که یکی از تراپیست‌های درجه یک است در روند نگارش نمایشنامه در کنار خود داشتم تا تا اطلاعات اشتباهی به مخاطب عرضه نکنم.
وی ضمن اشاره به اینکه نمایش «خماری» براساس یک زندگی واقعی نیست، اظهار کرد: قصه‌های کوتاهی در ذهن داشتم و برآن شدم تا به آنها انسجام دهم. شخصیت نمایش درگیر داستان فقدانی می‌شود و آشفته حالی برایش به وجود می‌آید. برای من نوشتن درباره روابط انسان‌ها و رنج‌های آنها است هرچند که در نگارش بک گراند اجتماعی را درنظر می‌گیرم اما چندان به سراغ مسائل اجتماعی روز، سیاسی و تاریخی نمی‌روم. به نظرم آنچه که همه انسان‌ها درگیر آن هستند روابط و روابط عاطفی است اما منظورم از روابط عاطفی صرفاً مسائل عاشقانه نیست.
این نویسنده و کارگردان تئاتر با بیان اینکه اتفاقات نمایش در تهران امروز می‌گذرد، بیان کرد: مکان در این نمایش برایم عنصر مهمی است و بیشتر اتفاقات نمایش در خیابان‌های تهران می‌گذرد و بسیار علاقمند بودم از چارچوب خانه خارج شده و با طراحی صحنه و ساختار فرم مدنظرم، فضاسازی مکانی را انجام دهم.
او درباره سبک و فضای اجرایی نمایش «خماری» عنوان کرد: نمایش چندان سبک مشخصی ندارد اما به لحاظ جنس بازی و روایت، به شکلی رئالیسم است. روایت، چندان خطی نیست اما داستان درباره آدم‌های خیلی واقعی و با زبان واقعی و حتی هایپر رئالیستی در تهران امروز و با اسامی امروزی است. زمانیکه به تماشای نمایش می‌نشینیم متوجه می‌شویم چندان مرزهای رئالیستی ندارد و در ساختار اجرایی که به هیچ عنوان رئالیستی نیست چراکه ابراز، عناصر و شیوه اجرایی رئالیستی روی صحنه وجود ندارد. همچون نمایش‌های قبلی به شیوه‌ای مبتنی بر تخیل مخاطب عمل کرده‌ام.
بهروزی در پایان صحبت‌هایش گفت: خوشحالم از اینکه کشور از شرایط کرونا فاصله گرفته و امیدوارم این نمایش مورد حمایت تماشاگران قرار گیرد. تئاتر در سالن‌هایی که چندان ظرفیت زیادی ندارد خیلی نمی‌تواند هزینه‌های خود را جبران کند و درآمدزایی در این سالن‌ها ناممکن است. امیدوارم تمهیدی اندیشیده شود تا افرادی که دغدغه تئاتر دارند مورد حمایت بیشتر دولت و نهادهای فرهنگی قرار گیرند و اسیر ابتذال نشوند.