وقتی بزها خطرناک تر از گرگ ها می شوند

به گزارش روابط عمومی مجموعه تئاترشهر، در یادداشت کیانوش راد آمده است:

«ایده اولیه نمایش بی پدر  از داستان معروف شنگول و منگول گرفته شده است اما اثر چیز دیگری است و نمی توان آنرا بازخونی جدیدی از داستان برگرفته از فرهنگ عامه دانست. داستان به کلی و حتا مخالف آن چیزی است که  اکثر ما در دوران کودکی آموخته ایم.

روایت جدید محمد مساوات از داستان ، اثری دیگر است که ، برچسب نویسنده را بر خود دارد و می توان به گونه ای دیگر و ماندگار ، اثرات خود را برای همه مردم از کودک تا بزرگسالان را تحت تاثیر نکات آموزنده اش قرار دهد.

گرگ با  مادر سه بز ، زندگی مشترکی را آغاز کرده اند. فرزند گرگ (گرگک ) در کنار شنگول و منگول و حبه انگور، به تدریج وبا مفاهمه  زیستی مسالمت گونه را با هم تجربه می کنند. بز مادر ، برای محافظت از خود و فرزندان ، تلاش می کند با تغییر هویت گرگ ، او را به بز بودن عادت می دهد. گرگ هویت خویش را فراموش می کند ، اما این بزها هستند که در ادامه ،  می خواهند گرگ شوند. 

خصلت ِ ذانی بزها ترسیدن و خصلت ذاتی گرگ ها درندگی است. نقش ها و هویت ها ، در ادامه جابجا می شود ، اما در نهایت این بزها هستند که از گرگ ها خطرناک تر می شوند .بز ، گرگ صفتانه فرزند خود را می کشد  و گرگ ها که از این عمل بزها به وحشت افتاده اند ، نهایتا به هویت اصلی بازمی گردند و با بزها در خوردن فرزند بز  همراهی می کنند. نمایش بی پدر به دلیل متن قوی مساوات ، به تماشاگر امکان بررسی چند وجهی نمایش را می دهد.

نمایش ، با خلاقیت هوشمندانه محمد مساوات ، واجد ظرفیت هایی چند وجهی است . ظرفیت ها و امکان هایی   که ساختار روایت  را از نظر فلسفی ، جامعه شناختی و  روانشناختی و تربیتی در مقابل دیدگان تماشاگر قرار می دهد. اگرچه کش دادن ماجرا ، در بخش هایی از روایتگری نمایش ، کمی طولانی می شود  ، اما بازی  بازیگران  فوق العاده است. هر شش بازیگر نمایش ، درخششی همسطح را در برابر تماشاگر نشان می دهند.

نمایش بی پدر گرچه روایتی ملهم از داستانی کودکانه دارد  ، و برای کودکان نیز ، (با حذف صحنه های خشونت عریان ) آموزنده است ، اما به هیچ وجه نمایش کودکانه نیست .بررسی مساله هویت و الیناسیون ، نگاه ذات انگارانه و با مقابله های  فلسفی و تربیتی آن ، نقش ها و کارکردهای شخصیتی  ، هویت خواهی یا بی هویتی ، اهلی شدن موقت  گرگ و تاثیر و تاثر متقابل د دستکش سیاه در دست گرگ  و یک دستکش دیگر در دست بز می توان فهمید. بالاخره اینکه ، بر مسند نشستن ضعیفان ، گاه خشونت و درندگی بیشتر از قدرتمندان و حاکمان قبلی را در پی دارد.

تغییر و جابجایی افراد در  جایگاه ها ، نه تنها ، بعضا ، نقش هایی مشابه و یکسان ایجاد می کند ، که گاهی پررنگ تر از افراد  قبلی ، نقش گذشته را بازتولید می کند. بزها اگر در جای گرگ ها بنشینند ، گاه از گرگ ها ، گرگ تر می شوند.  کپیه هایی که از اصل ، گاه  اصلی تر می نمایند. گرگ ها فرزندان خود را نمی کشند ، اما بزهای نشسته بر برمسند  گرگ ها ، گاه چنین کنند.

حس عجیب و زیبایی دارد . سکوت  و محو شدگی   در تاریکی  آغازین نمایش. نور چراغ ها  که آرام صحنه را روشن می کند ، نوعی حس خلسه گونه سراسر وجودآدمی را می گیرد. صحنه تاتر ،چنین حسی را برای تماشاگرش ایجاد می کند و تاتر را هنری جاودانه می کند.»