در حال بارگذاری ...
یادداشت کارگردان؛

در تالار سایه یک اتفاق متفاوت را تجربه کنید

نویسنده و کارگردان نمایش «تن ها» که این روزها بااستقبال قابل توجه مخاطبان در تالار سایه تئاتر شهر روی صحنه رفته، در یادداشتی از دغدعه و انگیزه های خود برای به صحنه بردن این اثر نمایشی سخن گفت.

به گزارش روابط عمومی مجموعه تئاتر شهر، علیرضا معروفی نویسنده و کارگردان نمایش «تن ها» که این روزها بااستقبال قابل توجه مخاطبان در تالار سایه تئاتر شهر روی صحنه رفته، در یادداشتی از دغدعه و انگیزه های خود برای به صحنه بردن این اثر نمایشی سخن گفت. این یادداشت طی روزهای گذشته در روزنامه های «همدلی» و «صبح نو» منتشر شده اند.

در یادداشت علیرضا معروفی آمده است:

همیشه مسئله ی انسان داشتم و دارم . همیشه دغدغه ی انسان داشتم و دارم . این موضوع در رگ و ریشه های ذهنم جا خوش کرده . به راستی که این انسانِ دو پا کیست ؟ موجودی که هر روز یا هر ساعت یا هر دقیقه ممکن است حالت های متفاوتی داشته باشد . موجودی که در برابر وقایع متفاوت واکنش های گوناگون دارد . شاید ایده های نمایش هایم از همین نقطه آغاز می شود . واکنش های گوناگون انسان در مقابل وقایع متفاوت . ترس ، خشم ، انزجار ، دلتنگی ، عشق ، ناراحتی و خوشحالی شاید از جمله واکنش های انسانی است که همیشه برایم جذاب بوده است .

 تئاتر هنری برای انسان است . یک انسانِ زنده ( بازیگر ) در مقابل یک انسان زنده دیگر ( تماشاگر ) . همیشه به این فکر کردم که اگر مسئله بین این دو انسان ، خودِ انسان باشد برایم بی نهایت دیدنی است .

من سه سال است که تصمیم خود را گرفته ام.خیلی قاطع پای انسان ایستاده ام . دردو اثر قبلیم هم که عقیم و شکم نام دارند مسئله ام انسان است و با تن ها هم به انسان می پردازم . انسانی که در مقابل تنگنا واکنش های گوناگونی دارد . تنگنای سلول ، تنگنای اسارت ، تنگنای دنیا.

در تن ها انسان برای دفاع از وطن به جلوی گلوله رفته است و برای این دفاع اعتقاد و اندیشه ای دارد . حال واقعه ای به اسمِ جنگ باعث می شود او واکنش های گوناگونِ انسانی از خود به نمایش بگذارد . جنگ ، چه واژه ی منحوسی است. شاید ضدِ انسانی ترین مسئله ی من جنگ است . جنگی که باعث می شود انسان معاصر با اندیشه و باورش دچار چالش و سر در گمی شود . خودش با خودش به جنگ می پردازد . با  اندیشه اش ، با باورش ، با اعتقادش مبارزه می کند . در تن ها انسان به جایی می رسد که به خود و دیگران می گوید من برای چه به جنگ آمده ام . در تن ها انسان اوجِ ضدِ انسانیت را لمس می کند و تنها مسئله ای که او را پای اعتقاداتش نگه می دارد مقاومت است . مقاومت برای وطن . مقاومت برای انسانی دیگر . مقاومت برای فردایی بهتر . گویی تن هایِ انسان ها در مقابلِ دشمن می ایستد تا تن هایِ انسان های دیگر که همان مردم کشورمان هستند سالم بمانند .

منِ علیرضا معروفی هم تَنی هستم که از جنگ جانِ سالم به در برده ام . درست است که جنگ را نچشیده ام اما پدر و مادرم هم تَن هایی بوده اند که برای حیات شان تن های دیگری رفته اند و مقاومت کرده اند و ایستاده اند .

پس من چگونه می توانم آن تَن ها را نبینم و راجبشان ننویسم و روی صحنه نشانشان ندهم .تَن ها مسئله ی انسان دارد .

 




نظرات کاربران