تئاتر شهر دررسانه ها/ در نشست نقد و بررسی «مادرمانده» ایراد شد

حمیدرضا آذرنگ که این روزها با همراهی نیما دهقان نمایش «مادر مانده» را در تالار «چهارسو» تئاترشهر اجرا می‌کند، گفت: اگر اجازه داشتم نشان می‌دادم برای جنس سوخته‌ای به نام زن هیچ تفاوتی نمی‌کند که چه اتفاقی بیافتد.

به گزارش خبرنگار بخش تئاتر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این کارگردان و نمایشنامه‌نویس که شامگاه گذشته ـ 4 خردادماه ـ در نشست پرسش و پاسخ این نمایش سخن می‌گفت، با بیان این مطلب ادامه داد: «مادر» در این نمایشنامه مفهومی بسیار عام‌تر دارد و این به خاطر قداست کلمه مادر است، هرچند که بسیاری از مادران خطاکارند، اما بحث ما تقدس کاراکتر «مادر» است. />

در ادامه این نشست که به‌همت انجمن منتقدان و نویسندگان خانه تئاتر و با حضور عباس غفاری برگزار شد، نیما دهقان دیگر کارگردان این نمایش درباره پایان‌بندی این اثر نمایشی توضیح داد: پایان نمایش برخلاف شوکی که به مخاطب وارد می‌کند برای من خنده‌دار است. زیرا دوست نداشتم پایان شوکه‌کننده نمایش گریه‌دار باشد، بلکه در این‌جا موقعیت آدم‌هایی را نشان می‌دهیم که در جایی گیر کرده‌اند و تقاضایی دارند اما صدای آنان دیگر شنیده نمی‌شود. />

سپس حمیدرضا آذرنگ درباره فضای متافیزیکی این نمایش و دیگر تجربیات گذشته‌اش توضیح داد: علاقه‌مندی به این فضا به معنای آن نیست که نویسنده قصد دارد از جواب دادن فرار کند، بلکه رسالت ماست که بیشتر در معرض پرسش قرار بگیریم تا این‌که پاسخگو باشیم. />

او درباره بحث آهنگسازی این اثر نمایشی هم یادآور شد: در این نمایش آهنگساز هم جزء بازیگران است و متناسب با حال بازیگران و فضای تماشاگران موسیقی متفاوتی را می‌نوازد. />

سپس نیما دهقان در توضیحاتی درباره فعال شدن تخیل تماشاگر در برخورد با این اثر نمایشی اضافه کرد: این نمایش شرایطی دارد که به تماشاگر اجازه می‌دهد، سلیقه‌های خود را دخیل کند و تخیل او را فعال می‌کند. حسی که از صحنه به تماشاگر منتقل می‌شود به او اجازه ارایه پیشنهاد می‌دهد. از سوی دیگر در هیچ جای این نمایش معمایی را برای تماشاگران حل نمی‌کنیم، بلکه آن‌ها هستند که معماها را حل می‌کنند. />

نیما دهقان متذکر شد: سطح کیفی کار به‌گونه‌ای نیست که خود را برتر از تماشاگر بدانیم، چون هدف ما سرگرم‌کردن تماشاگر است و اگر بتوانیم کمی تعقل او را قلقلک می‌دهیم. در این معنا ما اصلا بیشتر از تماشاگر نمی‌فهمیم و بهتر است هنرمندان تئاتر قضاوتی انجام ندهند بلکه تحلیل‌های خود را ارایه بدهند و تماشاگر براساس داشته‌های خود قضاوت کند. />

در بخش دیگری از این نشست شبنم مقدمی یکی از بازیگران نمایش درباره تفاوت دیالوگ‌های مادر این نمایش با دیالوگ‌های دیگر بازیگران توضیح داد: قرار بود مادر نمایش آن‌قدر بزرگ و ادیب باشد که ما به عنوان فرزندان او حقیرتر به نظر برسیم و گناه‌مان صدچندان به چشم بیاید. />

آذرنگ هم در این‌باره توضیح داد: تفاوت دیالوگ‌ها به خاطر تفاوت شخصیت‌هاست، می‌خواستم این فاصله کاملا فاحش باشد. />

آذرنگ در بخش دیگری از این نشست درباره شباهت دیالوگ‌های این نمایش با آثار علیرضا نادری تصریح کرد: علیرضا نادری نوعی انرژی در نوشتارش دارد که ویژه‌ی اوست، اگر مشابهتی هست اتفاقی است. من بیشتر به جذابیت نمایش فکر می‌کنم و ایرادی ندارد که گاهی با زبان شعر با مخاطب سخن بگویم. />

او ادامه داد: عادت ندارم برای کسی بنویسم. شخصیت‌های نمایش برای خودشان موجودیت دارند و بازیگران هستند که آن‌ها را می‌سازند، بنابراین هرگز نه برای خودم نوشته‌ام و نه برای دیگران. />

نیما دهقان هم آذرنگ را نویسنده‌ای بسیارخوب توصیف کرد که یکی از شاخصه‌های آثار او دیالوگ‌های زیباست. />

دهقان توضیح داد: دیالوگ‌های او کنش نمایشی می‌سازد و دارای ادبیات قصه و شاعرانه‌اند که امکان تصویری شدن فضای نمایش را ایجاد می‌کنند. />

شبنم مقدمی در ادامه درباره حضور در نمایشی با دو کارگردان توضیح داد: کارگردانی مشترک کار ما را مشکل نمی‌کرد، زیرا هر دو کارگردان با یکدیگر تعامل سازنده‌ای داشتند و یک پیشنهاد را به ما منتقل می‌کردند. بنابراین چیزی ایجاد تضاد یا اشکال نمی‌کرد. />

رویا میرعلمی هم در تکمیل سخنان او گفت: گرچه قبلا چنین تجربه‌ای نداشتم، اما این تجربه بسیار خوب بود و باعث می‌شد زودتر به نتیجه برسیم. />