یادداشت یک تماشاگر حرفه ای مستقر در تئاترشهر:"ماه در مرداب"* ، نمایشی در محراب ...
یادداشتی از: محمد رضا الوند
"کوروش نیا" ها یا همان "خرمن بیز"های سابق چندسالی می شود که برادرانه هر دو به حوزه ی فکر و اندیشه وارد شده اند و نشان میدهند فهیم و باهوشند. مهرداد و محمد از هشتگرد(ساوجبلاغ) تا تهران فقط به تئاتر اندیشیده اند. هر تلاش و قدمی که برمی دارند عاشقانه در ستایش هنر دوست داشتنی شان است. وقتی شنیدم از برادر محمد، در تالار محراب نمایشی برای مدت کوتاه روی صحنه است، راستش دلم گرفت. هرچه قدر که اجرای عمومی در تهران به نسبت از اجرا در صحنه تئاتر هشتگرد اعتبارش بیشتر باشد، باز نمی ارزد.
به هر تقدیر وقتی "ماه در مرداب" را دیدم گویی هنوز دلم باز نشده بود و حتی بیشتر در خود فرو رفت مرداب در محراب؟ محراب شده مرداب؟! محراب مانده، تنها و فراموش شده از سرنوشت تئاتر تهران جدا افتاد. چیزی که سنگلج نیز برای مدتی تجربه کرد و امروز می تواند حضور داشته باشد. سالنی بزرگ، دارای قاب صحنه، نوسازی شده و نسبتاً مجهز در فضایی دیوار به دیوار یک هنرستان موسیقی پسرانه، علی رغم عنوان بزرگ سر در مجاور حیاط سنگلج و چندین سال در دست ساخت(که آخرش معلوم نیست که تمام شود و چه بشود!) واقع در ضلع شمال شرقی تقاطع خیابانهای ولیعصر و اما خمینی با تک و توک تماشاگری که چه بسا به سبب آشنایی با گروه اجرایی می آیند، سخت مطرود و فراموش شده است. شاید این حس تلقینی نمایش کوروش نیا باعث شد که این حس تلخ مطرود مانده گی محراب را بی محابا بنویسم. تئاتر با همه توانایی های نهانش گویا در پس عناوین و نام ها تنها خودش را مطرح کرده است، اما تمام این آدم هایی که از رفت و آمد و بازی و نوشتن و کارگردانی در تئاترشهر محفوظ می شوند، چه بخواهند، چه نخواهند، بدانند که "محمد کوروش نیا" توان و استعداد قابل ستایش اش در محراب تبعیدنشده، این ما هستیم که تنها تئاتر برایمان شده تئاترشهر. این نشان می دهد که ما تماشاگران حتی گاهی تئاتردیدن در تئاترشهر را پُز می دانیم.
امیدوارم مدیریت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی تهران ضمن تدبیر خردمندانه ای برای سرنوشت تئاتر محراب بالقوه، نه تالار محراب بالفعل، با گزینش آثاری در خور توجه و اندیشه ای درباره اخبار، اطلاع رسانی و تبلیغ حتی اگر به ضرب نام ها و چهره ها هم که شده به یاد تماشاگران بیندازد. می توان در آن تئاتر نیز نمایش خوب و قابل تأمل دید.