"اتوبان" نمایشی صمیمانه

اتوبان یک نمایش مهربانه و صمیمانه است، نویسنده بدون هیچ ادعایی، آنچه را که دیده، شنیده و خوانده، نوشته است، اگر چه در امر نگارش متن از افراد دیگری هم بهره برده، اما هرگز فضای درونی متن را از حال و هوایی که خود در نظر داشته، دور نکرده است.

رویدادها و رخدادهای نمایش در یک اتوبان است، اتوبانی که به ظاهر با اتوبان‌های دیگر، فرق فاحشی ندارد، اما در باطن و با کمی تفکر، می‌توان تفاوت‌هایی اساسی را در آن یافت.

مسیر اتوبان، همان مسیر زندگی انسان‌هاست، مسیری که بدون توجه به اطراف و اکناف، به مشکلات و معضلات خویشان، نزدیکان و وابستگان می‌پردازد و در اختیار انسان هاست، آدم‌هایی که فقط و فقط به بودن خود می‌اندیشند و اگر هم هر از گاهی به نفس وجودی فردی دیگر توجه می‌کنند، درصدد استهزا و تمسخرند و به صورتی حقیقی به او نمی‌نگرند و ارتباطی قلبی و درونی با آن ندارند.

شخصیت ها که بیشتر به تیپ شباهت دارند، هریک از دریچه‌ای قابل ترحم و دوست داشتنی نمود می‌یابند و هرگز در طول اجرای نمایش نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت، با توجه به اینکه شخصیت‌های نمایش، در فازهای فکری جداگانه‌ای هستند، اما به نوعی، قرابت و نزدیکی ویژه‌ای را می‌توان در آن‌ها یافت، رفتار و کردار آنان در عین کمدی، به سمت و سوی تراژدی گرایش می‌یابد، طرز تفکر خاصی در پرسوناژها مشهود نیست اما هر یک همچون انسان‌های مسخ شده‌ای، فقط یاد گرفته‌اند که در مسیر اتوبان زندگی حرکت کنند، اما هرگز در پی یافتن دلیل و منطقی برای حرکت در این اتوبان نیستند، در این نمایش، برخوردها در عین صمیمی بودن، از ریشه‌ای خصمانه، نشات گرفته و تنها علتی را که می‌توان برای آن در نظر گرفت، عدم ارتباط درونی و قلبی است که در انسان‌ها ریشه دوانده و ظاهر سازی را رواج داده است، به راحتی به یکدیگر خیانت می‌کنند و هر کدام توجیح خود را دارند.

اتفاق خاصی در این نمایش نمی‌افتد، اما اجرا به گونه‌ای است که مخاطب هر لحظه منتظر رخداد و اتفاق خاصی است و حقیقتا این اتفاق رخ می‌دهد، اما نه از آن نوع اتفاق‌های معمول ،وقایع نمایش، همان برخورد انسان‌های مختلف است که به صورتی تیپیکال ظاهر می‌شوند و در کنارهم، اما دور از هم به چشم می‌آیند، و بن بست‌های کوچک و بزرگ را در گوشه و کنار نمی‌بینند، بن بست‌هایی که در اثر انعکاس اعمال انسان‌ها بوجود آمده و انرژی‌های مثبت را به انرژی‌های منفی مبدل کرده است.

آشا محرابی، در نمایشنامه "اتوبان" به درستی و زیبایی، بازیگران را، به سمت عمق نقش‌ها، هدایت کرده و بازی‌های زیر پوستی و حسی خوبی را از آنان گرفته است که در این میان می‌توان به بازی جذاب و زیبای پریسا مقتدی، اشاره کرد که با بازی باور پذیر، بر صلابت و اقتدار اجرا می‌افزاید.

تصاویر پلی‌بک‌ها نیز، که توامان با بازی‌های حسی بازیگران در معرض دید دریافتگران قرار می‌گیرد، اثر مثبت و ویژه‌ای را بر روح و روان تماشاگران، بر جای می گذارد و دلنشینی و جذابیت اجرا را چندین برابر می کند.

از دیگر مزایای این نمایش 60 دقیقه ای، می‌توان به موسیقی، نور، طراحی صحنه و لباس اشاره کرد که تماما در راستای ارایه اجرایی مطلوب، پیش می‌روند.

گفتنی است نمایش "اتوبان" با بازی هنرمندانی چون مرتضی رستمی، مرضیه صدرایی، نیما رئیسی، پریسا مقتدی، مهران رنجبر و مهرخ افضلی روایتگر داستانی است که در آن مسیر زندگی به اتوبانی پر از بن بست های کوچک و بزرگ در روابط انسانی تشبیه شده است.