روشنک کریمی و اجرای نمایش عروسکی «بگذار پرندهها بخوانند»
صحبت از عشق و زندگی در گفتگو با مرگ

کارگردان «بگذار پرندهها بخوانند» تاکید میکند اگر چه این نمایش گفتوگوی یک پیرمرد با کاراکتر مرگ است، اما بیشتر از عشق و امید به زندگی میگوید.
روشنک کریمی که نمایش «بگذار پرندهها بخوانند» را روز نخست جشنواره تئاتر عروسکی در تالار حافظ اجرا کرد و عصر دوشنبه 24 شهریور هم در سالن سایه تئاتر شهر روی صحنه میبرد، درباره این نمایشنامه گفت: «این نمایش در واقع اقتباسی از داستانی به همین نام نوشته ریچارد کندی است که قصهاش بیشتر برای گروه نوجوان و بزرگسال است. این نمایشنامه گرچه درباره مرگ حرف میزند و یکی از شخصیتهای اصلیاش کاراکتر مرگ است، اما بیشتر بر عشق و امید به زندگی تاکید میکند.»
او با بیان اینکه در این نمایش دو بازیگر نقشهای یک پیرمرد و مرگ را بازی میکنند، درباره عروسکهای کار و تکنیک مورد استفاده توضیح داد: «فرزین محدث و رامین سیار دشتی دو بازیگر نمایش هستند که اولین گزینههای ذهنی من برای ایفای این نقشها بودند و در کنار آنها ماسک اصلیترین عنصر تکنیکی کار است و عروسکهای میلهای سادهای هم داریم که جاهایی خیال و افکار پیرمرد را بازنمایی میکنند و همین طور از تکنیک نمایش سایه استفاده کردهایم و پرندههای عروسکی هم در کار وجود دارند. در کنار این یک تکه فیلم هم در نمایش پخش میشود.»
کریمی مهمترین ویژگی کارش را سادگی آن عنوان کرد و گفت: «هر چه بیشتر سعی کردم کار ساده و واقعی باشد. هر چند نمایش فضایی بین واقعیت و فضای غیر واقعی دارد. من عموماً سعی میکنم ترکیب کار را با توجه به فضایی که قصه میطلبد، بچینم.»
این کارگردان درباره اینکه چرا از اجرایی زنده-عروسکی بهره میبرد، توضیح داد: «این انتخاب را با توجه به فضای قصه انتخاب کردم و در طول مدتی که داشتم به شیوه اجرایی فکر میکردم به تکنیکهای بسیاری رسیدم، اما هیچ وقت حضور عروسک را فدای این نمیکنم که بخواهم بازیگر روی صحنه داشته باشم. در واقع کار به همین میزان حضور عروسک را میطلبید.»
او ادامه داد: «عروسک به طور خود به خود همه عناصر مثل خیال و خلاقیت و جذابیت و غیر واقعی بودن را با خود به یک اثر میآورد. همین که یک جسم بیجان مقابل شما زنده میشود، حیرت انگیز است. شاید یک داستان ساده را بتوان با ویژگیهای عروسکی بسیار خاص اجرا کرد. به نظرم همینها باعث جذابیت هر کار عروسکی میشود.»